Jesień

Wanda Leśniak

 

Chyba coś dziwnego,

na polach się dzieje,

liście z drzew już opadają,

i wiatr zimny wieje.

                                 Chyba pani jesień,

                                 do nas chce zawitać,

                                 małymi kroczkami,

                                 o gościnność pytać.

Chciałaby nas wszystkich,

dzielić owocami

w naszych pięknych lasach,

pachnieć też grzybkami.

                                 Kwiatami by chciała,

                                 wszystkich obdarować,

                                 aby dobre imię,

                                 o sobie zachować.

Naszą piękną jesień,

chętnie przyjmujemy

za te wszystkie dary,

pięknie dziękujemy

                                 I w następnym roku,

                                 znowu zapraszamy,

                                 bo w naszej pamięci,

                                 twoje dobra mamy.

 

Biedna Wiewióreczka

Wanda Leśniak

 

Wyglądam przez okno

i widzę wiewiórkę,

jak sobie pod drzewem

wypatrzyła dziurkę.

                        Łapkami grzebała,

                        ogonkiem machała,

                        bo sobie tam kiedyś

                        orzeszka schowała.

Gdy inne wiewiórki

tam ją zobaczyły,

to zaraz na pomoc,

Do niej wyruszyły.

                        Gdy biedna orzeszkiem

                        podzielić się chciała,

                        przyleciała wrona

                        orzeszek zabrała.

To niesprawiedliwe!

wtedy zawołała,

przecież ten orzeszek

na zimę schowałam.

                        Bardzo posmutniała,

                        płakać jej się chciało,

                        o jeden orzeszek,

                        było już za mało.

Nie ma na to rady,

pogodzić się trzeba,

a zamiast orzeszka

zjeść okruszek chleba.

                        Wtedy pomyślała…

                        smutny los wiewiórki,

                        że trzeba pilnować

                        lepiej własnej dziurki.

 

BOCIAN NA ŁĄCE – prawdziwa opowieść z dziecięcych lat

Wanda Leśniak

 

W Głogoczowie gdzie mieszkałam

jest tam piękna łąka.

Gdzieś pod niebem nad tą łąką,

słychać śpiew skowronka.

         Po tej łące bardzo często,

         chodziły bociany.

         Gdy je chciałam dotknąć z bliska

         to mi odleciały.

Obok łąki płynie rzeczka,

taka tam nieduża.

Jak ją wody napełniły,

płynęła jak burza.

         Pamiętam to jako dziecko,

         że się bardzo bałam.

         Na spotkanie z bocianami

         ochoty nie miałam.

Że bociany noszą dzieci

ja w to uwierzyłam.

To dlatego po tej łące,

za nimi goniłam.

         Bocian, bocian daj mi dziecko,

         tak do nich wołałam.

         Chociaż wtedy lat dziesięciu

         to jeszcze nie miałam.

Lecz bociany na wołanie

nie odpowiadały,

Chyba wszystkie udawały,

że nic nie słyszały.

         Gdy nadeszła złota jesień

         ogniska palili.

         Krówki trawę tam skubały,

         ziemniaczki dusili.

Na pagórku stoi domek

kiedyś tam mieszkałam,

Moich bliskich tam już nie ma,

ja tylko zostałam.

         Jak pamiętam moją mamę,

         piekła tam kołacze.

         Gdy ją sobie przypominam

         po cichutku płaczę.

Ojciec, bracia, instrumenty,

wszystko pięknie grało,

W każdym kącie tego domu

muzyką pachniało.

         Czuję radość gdy wspominam,

         jak to wszystko było.

         Że w tym domu to muzyki,

         bardzo dużo było.

Na weselach i zabawach

bardzo często grali.

No i także grać w orkiestrze

Domina wołali.

         Moja rodzina Bajerów

         była zdolna cała.

         Jeszcze Janka od Domina

          to na bębnach grała.

Wszystko to już przeminęło

i już się nie wróci.

Ten skowronek nad tą łąką

smutną piosnkę nuci.

          Skowroneczku mój

          zanuć dla mnie pieśń,

          bo mi na tym świecie

          czasem smutno jest